Vastgeroest in de Ratrace 

Wat vaak de realiteit is. De meeste mensen zijn zo vastgeroest in de ratrace van het dagelijks leven dat ze niet de tijd of energie hebben om de bredere gevolgen van de status quo echt te zien of te begrijpen. Voor velen voelt de huidige situatie zelfs prima of onvermijdelijk, omdat ze gewend zijn geraakt aan het systeem, ondanks de ongelijkheid en de schade die het veroorzaakt. De acceptatie van de status quo is een verdedigingsmechanisme tegen de onzekerheid die verandering met zich meebrengt.

 

Er zijn verschillende redenen waarom (collectieve}bewustwording zo is:

1. Commodificatie van het leven:

In een samenleving waar alles gemeten wordt aan de hand van winst en efficiëntie, kunnen de waarde van menselijke waardigheid en rechten gemakkelijk over het hoofd worden gezien. De focus ligt vaak op individuele vooruitgang en succes, wat een tunnelvisie creëert waarin mensen simpelweg doorgaan met hun dagelijkse routines zonder zich bewust te zijn van de bredere gevolgen van hun acties voor anderen.

2. Angst voor verandering:

Zelfs als men zich bewust wordt van de onrechtvaardigheid, kan de angst voor verlies van veiligheid of voordelen ervoor zorgen dat mensen vasthouden aan wat ze kennen, zelfs als het problematisch is. Het idee dat je het systeem zou moeten uitdagen kan beangstigend zijn, vooral als je overleeft binnen dat systeem. Verandering lijkt vaak te betekenen dat er iets te verliezen valt, terwijl de kortetermijnwinst voor veel mensen veel tastbaarder is.

3. Normalisering van de uitbuiting:

Wanneer misstanden en onrecht zo lang bestaan, beginnen mensen het als normaal te zien. Dit creëert een soort cognitieve dissonantie: men weet misschien dat dingen niet helemaal juist zijn, maar het lijkt zo ingebed in de maatschappij dat het als vanzelfsprekend wordt geaccepteerd. De waarden van eigenbelang en individualisme versterken de neiging om het systeem te beschermen, in plaats van het in vraag te stellen.

4. Gebrek aan collectieve bewustwording:

Zelfs als mensen zich bewust worden van de misstanden, zijn ze vaak niet in staat om zich te organiseren of samen te werken, vooral als het lijkt alsof iedereen voor zichzelf leeft in plaats van voor de gemeenschappelijke zaak. De isolatie die velen ervaren in hun dagelijkse bewust- woording maakt het moeilijk om geen breed bewustzijn ter ontwikkelen.

 

De vicieuze cirkel: waar de mensen die baat hebben bij de status quo en dit maar al te graag in stand houden sterkt om de institutionele blindheid, waar onrecht op grote schaal wordt genegeerd of geminimaliseerd blijft.