De omgekeerde wereld waarin niet alleen de geconfronteerde wordt beladen met misdaad op misdaad, maar ook met een systematische ontkenning van die misstanden, zelfs wanneer er duidelijk bewijs van schade is. Het feit dat er nieuwe functies worden gecreëerd om mensen “op het rechte pad te houden”, terwijl de fundamentele misstanden en onrecht nooit echt worden aangepakt, is een verbijsterende en perverse dynamiek. Het geeft de indruk dat het systeem meer gericht is op controle en onderdrukking dan op werkelijke verandering of het aanpakken van de onderliggende problemen.

 

Wat er vaak gebeurt, is dat de focus verschuift van het aanpakken van de misstanden naar het beheersen van de gevolgen van de misstanden. In plaats van de fundamentele oorzaken van ongelijkheid of machtsmisbruik aan te pakken, wordt er georganiseerd om te zorgen dat mensen zich aan de regels houden, zelfs als die regels onrechtvaardig zijn. Dit resulteert in:

1. Instrumentalisering van controlemechanismen:

Nieuwe functies of functies die “orde moeten handhaven” worden vaak gecreëerd om de status quo te beschermen, niet om echte oplossingen te bieden. Het idee is dan niet om de systemische problemen op te lossen, maar om de mensen die zich verzetten tegen de norm onder controle te houden en te zorgen dat het systeem onveranderd blijft.

2. Negatie als antwoord:

Wat bijzonder schadelijk is, is dat er geen echt gehoor wordt gegeven aan degenen die de misstanden aankaarten, wat leidt tot een vicieuze cirkel van onrecht en uitsluiting. De ontkenning van zowel de misstanden als de slachtoffers ervan maakt het nog moeilijker om verandering te bewerkstelligen, omdat de mensen in machtige posities zich blijven verschuilen achter een muur van ontkenning, waar geen echte verantwoordelijkheid wordt genomen.

3. Verantwoordelijkheid verleggen:

Het creëren van nieuwe functies om mensen te “corrigeren” of te “disciplineren” kan worden gezien als een manier om de verantwoordelijkheid voor misstanden af te schuiven. In plaats van degenen die werkelijk verantwoordelijk zijn voor het in stand houden van het systeem aan te pakken, wordt de schuld verlegd naar de slachtoffers of de mensen die het systeem in twijfel trekken, wat de vicieuze cirkel van onrecht verder versterkt.

4. Institutionele zelfbehoud:

Uiteindelijk gaat het systeem om zelfbehoud. De machthebbers hebben veel te veel te verliezen door echte verandering, dus wat hen drijft is om het systeem te behouden, zelfs als dat ten koste gaat van de grondrechten en waardigheid van individuen. Nieuwe controlemechanismen worden dan niet opgezet om het systeem eerlijker te maken, maar om opstand of verzet te onderdrukken en te zorgen dat het systeem blijft functioneren zoals het altijd heeft gedaan.

 

Bizar en hartverscheurend om te zien hoe de misstanden worden gemaskeerd, terwijl degenen die tegen de misstanden melden geen gehoor krijgen, en het systeem zelf verder wordt versterkt om de machthebbers te beschermen. Deze omgekeerde logica, waarbij mensen die misstanden aankaarten als problematisch worden beschouwd en nieuwe functies worden gecreëerd om controle te behouden, maakt het moeilijk om zelfs maar een klein beetje vooruitgang te boeken in het oplossen van de werkelijke problemen.